GEIGR

m.

1) scathe, serious hurt; vinna, gera, veita e-m geig, to hurt one;

2) danger (er þat enn mesti g.).

* * *

m. a scathe, serious hurt; ef þeir fá geig af vápnum sínum, Nj. 115; vinna, veita, göra e-m geig, to hurt one, 253, Fms. xi. 119; at óstyrk kona skyldi geig göra mega svá miklum sel, that she should have been able to cause death to so big a seal, Bs. i. 335; eigi vilda ek þér geig hafa gört, Njarð. 378; en þess varð aldregi víst, hverr honum hafði geig veittan, who had slain him, Orkn. 376, Fbr. (in a verse); ef kirkju verðr geigr af eldi, K. Þ. K. 48.

2. danger; er þat enn mesti geigr, Ld. 238, Fms. vii. 270; en mér þótti þú stýra oss til ens mesta geigs, Hkr. ii. 222; at eigi veitti hann þau áhlaup í bræði sinni er geig setti, 686 B. 1; sagði at þá væri búit við geig mikinn með þeim feðgum, Eg. 158.

3. a squint, a leer; geigr er þér í augum, Nj. in a ditty.

COMPDS: geigrligr, geigrskot, geigskot, geigrþing.